حکم عیب جوییعیب جویی، یعنی جست و جو از عیب دیگران و بازگو کردن آن می باشد. ۱ - عیب جویی در روایتصفت عیب جویی از صفات ناپسند است و در روایات متعدد از این کار نکوهش شده است. از امیر مؤمنان ، علی (علیه السّلام) نقل شده است:«در جهالت و نادانی انسان همین بس که به عیوب خود جاهل باشد (و آن‌ها را نبیند) و بر مردم به عیبی خرده بگیرد که خود گرفتار آن است و نمی‌تواند از آن رهایی یابد». و نیز از آن حضرت روایت شده است:«بزرگ‌ترین عیب آن است که بر دیگران به عیبی خرده بگیری که همانند آن در تو وجود دارد». از عنوان یاد شده به مناسبت در باب جهاد و تجارت سخن گفته‌اند. ۲ - احکامبازگو کردن عیب برادر مؤمن در غیاب او، غیبت به شمار رفته و حرام است و چنانچه آن عیب در او نباشد، مصداق تهمت خواهد بود. مستحب است انسان به اصلاح عیوب خود بپردازد و از عیوب دیگران چشم فروبندد. رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) در حدیثی فرمود:«خوشا به حال کسی که عیبش او را از عیوب برادران ایمانی اش بازدارد». ۳ - پانویس
۴ - منبعفرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، زیر نظر آیت‌الله محمود هاشمی‌شاهرودی، ج۵، ص۵۲۱، برگرفته از مقاله«صفت عیب جویی». |